Ik en mijn tassen

Waar moet ik beginnen??? Ik heb er zoveel! Hoe het begonnen is, weet ik niet eens meer, maar het moet ergens in m'n puberteit geweest zijn. Eind middelbare school gok ik.
Er is één kast die uitpuilt met handtassen, schoudertassen, kleine tasjes, rugtassen, noem maar op. En dan staat er op zolder ook nog een oude "schoenenkast" (je weet wel, zo één met van die deurtjes die maar voren open klappen) waar wat exemplaren in liggen die ik niet meer gebruik, maar ook niet weg wil doen. *zucht* Dit is best erg, besef ik me ineens...

Toen ik tijdens m'n zwangerschap nadacht over een luiertas, had ik deze kans natuurlijk met beide handen aan kunnen grijpen. Echter, ik was verstandig en bedacht dat ik écht niet nog een tas nodig had en dat ik best één van de vele tassen tot luiertas kon bombarderen. Achteraf sta ik versteld over deze actie van mezelf, zéker tijdens m'n zwangerschap. *lol*
Uiteindelijk heb ik toch een nieuwe tas gekocht, maar dit werd een simpele rugtas van Enrico Benetti i.v.m. het dragen van Noah in de draagdoek op m'n buik. Ik had nog geen (fatsoenlijke) rugtas, dus ik zag hier een excuus om weer eens "tas te shoppen".

Momenteel heb ik twee, nee niet liegen Marlies, drie tassen in gebruik. Een grote "mik er maar in"-schoudertas, een kleinere schoudertas (voor om m'n middel als ik Noah op m'n rug draag) en Noah z'n rugtas. Die laatste heb ík natuurlijk niet in gebruik, maar eigenlijk Noah. Het nadeel van een paar tassen in gebruik hebben, is natuurlijk dat je alles moet overgooien als je wisselt en aangezien ik daar niet altijd consequent in ben, grijp ik nog wel eens mis (jammergenoeg betreft dit vaak m'n portomonnee, handig).

"Maar wat zít er toch allemaal in die tas, lieverd?", hoor ik mijn Lief weleens vragen. "Heb je dat echt allemaal nodig?" Nou ja, misschien niet alles direct, maar je weet maar nooit toch? Vrouwen begrijpen dat toch? Toch...?
Portomonnee, anti-blaarpleisters, paracetamol, tampons, maandverband, een knijper, oordopjes van de iPhone, oplader voor de iPhone, sleutels, sleutels van m'n ouders, toegangsdruppel voor kantoor, afsprakenkaartje tandarts (ja, die van de wortelkanaalbehandeling), recept voor Monchoutaart, zonnebril, handcrème, Nuts, inlegkruisjes, pennen, theezakjes, "Kiss of Life" (mondkapje voor reanimatie), lippenbalsem, neusspray, proefflesje parfum, lipgloss, Smint...
En dan ga ik nog nergens heen met Noah....

Vrouwen en tassen, dat is gewoon een ding volgens mij. In dezelfde categorie "Vrouwen en schoenen". Ik krijg er in ieder geval nooit genoeg van. Letterlijk en figuurlijk. :)

Ons leuke kind

Wat hebben wij een leuk kind! Ja, dit wordt een opschep-blog...
Waarschijnlijk zijn alle kindjes zo leuk in de ogen van hun ouders, maar ik verwonder me elke dag weer over de Leuk-factor van Noah. "Leuk" is natuurlijk zo'n saaie standaardterm, maar in Noah z'n geval bedoel ik "leuk" in de meest positieve zin van het woord, en dan nog leuker!

Hij flirt met iedereen in de supermarkt of waar we ook maar mensen tegenkomen, windt ze allemaal om z'n kleine vingertje.
Als ik z'n blokkenkar open doe (die blokjes zitten normaal onzichtbaar verstopt onder een muurvast deksel), strekt ie z'n armpjes langs z'n lijfje, maakt vuistjes en staat ontzettend te grinniken. Je hoort 'm gewoon denken: "Yes!! M'n blokjes!".
Wij hebben een pilaar in de kamer staan (zo één waar alle leidingen doorheen lopen en je dus nooit vanaf komt). Noah loopt daar vaak rondjes omheen en elke keer als hij weer om de hoek komt, is het alsof hij je een hele dag niet heeft gezien en straalt z'n gezichtje! Je snapt: de pilaar is een blijvertje..
Hij klapt om de haverklap in z'n handjes en je dan aan met zo'n blik alsof hij wil zeggen: "Goed hè, mama?". Hij klapt ook in z'n handjes terwijl hij blokjes, balletjes of bekertjes vast heeft. Voor het leuke geluidseffect.
Volgens mij is het Noah het niet helemaal eens met de indeling van onze woonkamer, want met enige regelmaat sjouwt hij onze eetkamerstoelen door de kamer. "Ik zou deze toch daar zetten, papa..."
Gisterenochtend haalde Lief hem uit bed en parkeerde hem op ons bed. Hij kroop naar me toe (ik sliep nog half) en sloeg z'n armpjes om me heen en bleef zo 2 minuten liggen... Need I say more??

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar volgens mij is de strekking duidelijk: wij zijn gewoon ontzettend verliefd op onze zoon en dat wordt alleen maar erger... :)

Naar de smoelsmid

Dat lekkere koekje om mezelf moed in te eten was niet voor niks...
Wat begon als een gaatje in m'n kies, eindigde als een wortelkanaalbehandeling! Ik had het idee dat hij al bijna klaar was, maar toen ging hij nog even door. Prompt voelde ik ook iets. Verdoving, ammehoela! Maar gelukkig had hij het ook in de gaten en kreeg ik er nog een prikje bij. Op een gegeven moment was het allemaal ook niet meer zo vervelend. Wat bleek: de zenuw en de bloedvaatjes waren al verwijderd!
Komende vrijdag "mag" ik nog een keer komen om te spoelen en twee weken daarna wordt de behandeling afgemaakt. Er zit dus nu een tijdelijke vulling in.
What a joy! "Oh en ik zou wel een pijnstiller nemen hoor mevrouw, u kunt last krijgen van napijn". Fijn!! *ibuprofen 600 in m'n mik gooit*

Dus nu zit ik hier met een gevoelloze bovenkaak te wachten tot de verdoving is uitgewerkt en de ibuprofen in kickt. Als een boer met kiespijn...