Ons leuke kind

Wat hebben wij een leuk kind! Ja, dit wordt een opschep-blog...
Waarschijnlijk zijn alle kindjes zo leuk in de ogen van hun ouders, maar ik verwonder me elke dag weer over de Leuk-factor van Noah. "Leuk" is natuurlijk zo'n saaie standaardterm, maar in Noah z'n geval bedoel ik "leuk" in de meest positieve zin van het woord, en dan nog leuker!

Hij flirt met iedereen in de supermarkt of waar we ook maar mensen tegenkomen, windt ze allemaal om z'n kleine vingertje.
Als ik z'n blokkenkar open doe (die blokjes zitten normaal onzichtbaar verstopt onder een muurvast deksel), strekt ie z'n armpjes langs z'n lijfje, maakt vuistjes en staat ontzettend te grinniken. Je hoort 'm gewoon denken: "Yes!! M'n blokjes!".
Wij hebben een pilaar in de kamer staan (zo één waar alle leidingen doorheen lopen en je dus nooit vanaf komt). Noah loopt daar vaak rondjes omheen en elke keer als hij weer om de hoek komt, is het alsof hij je een hele dag niet heeft gezien en straalt z'n gezichtje! Je snapt: de pilaar is een blijvertje..
Hij klapt om de haverklap in z'n handjes en je dan aan met zo'n blik alsof hij wil zeggen: "Goed hè, mama?". Hij klapt ook in z'n handjes terwijl hij blokjes, balletjes of bekertjes vast heeft. Voor het leuke geluidseffect.
Volgens mij is het Noah het niet helemaal eens met de indeling van onze woonkamer, want met enige regelmaat sjouwt hij onze eetkamerstoelen door de kamer. "Ik zou deze toch daar zetten, papa..."
Gisterenochtend haalde Lief hem uit bed en parkeerde hem op ons bed. Hij kroop naar me toe (ik sliep nog half) en sloeg z'n armpjes om me heen en bleef zo 2 minuten liggen... Need I say more??

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar volgens mij is de strekking duidelijk: wij zijn gewoon ontzettend verliefd op onze zoon en dat wordt alleen maar erger... :)